BOŞLUK

 Bazı zamanlarınızda ne yapacağınızı bilemezsiniz eliniz kolunuz bağlanır sanki, hiç kimse umrunuzda olmaz, ruhen öyle bir yorulmuşsunuzdur ki artık hayal kurmayı bile bırakırsınız,  uzun uzun dalarsınız ya hani aslında  koskocaman bir boşluğa düşmüşsünüzdür. Ben bu boşluğa ortaokul zamanımda henüz çocukken düştüm. Yaşadığım bir takım olaylar psikolojimi bozmuştu ve psikolojik tedavi almak zorundaydım. Bu sürede ilk yanımda olan ailemdi ama verdikleri destek pek beni o boşluktan alamıyordu aksine yapmacık olduklarını belli ettikleri için ben o boşluğa daha fazla düşüyordum. Bir psikolog ile yaklaşık 6-7 ay görüştüm. Aldığım psikolojik tedavi beni kendime getiriyordu aslına kendime de gelmiyordum ben eskisi gibi değildim daha iyiydim hayata bakışım değişmişti her şey yavaş yavaş yeniden düzene giriyordu. Artık neler yapabileceğimi ,ne istediğimi, kime nasıl davranacağımı ve en önemlisi hayal kurup onun peşinden nasıl koşacağımı biliyordum. Tedavi sonuç verdiği için tedaviyi sonlandırmıştık. Psikolog doktorum bir sporla uğraşmamı istemişti kendimi rahatlatabileceğim stres atabileceğim bir spor ve bende boksa karar verdim. Çok iyi geliyordu sağa sola vurmak, canımın yanması hoşuma gidiyordu belki saçma ama içim huzur doluyordu. Tüm sinirimi boşaltabiliyordum. Rahat bir ruh haline bürünüp geleceğe yönelik düşünebiliyordum.

O boşluktan kurtulmuştum.O boşluğa düştüğünüz zaman kurtulmak istemiyorsunuz kimseden yardım istemiyorsunuz aslında bulunduğunuz durum kötü olsa da siz kendinizi yalnız bırakınca daha iyi hissediyorsunuz. Eğer ki kendinizi bu boşlukta ilk kez buluyorsanız her ne kadar istemesenizde yardım almanız en doğrusu.Çünkü siz ilk defa bir akıntıya kapılıyorsunuz size uzatılan dalları geri  çevirirseniz akıntıya yenik düşersiniz. Yaşınız ilerledikçe artık akıntıyla başa çıkabilmeyi öğreniyorsunuz ve büyüdüğünüzden dolayı artık tutunacak dal aramak yerine tutunulacak dal oluyorsunuz.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

HIRS

Zaman ilerledikçe artık daha gerçekçi düşünmeye başlıyordum, okul da beden derslerinde birkaç arkadaş basketbol oynuyorduk daha doğrusu ben oynamaya çalışıyordum. Sınıf içinde dalga konusu olduğum zamanlar , küçük duruma düştüğüm zamanlar oldu. Boyumdan ötürü dalga konusu oluyordum. ''Sen bu boyla basket mi oynuyorsun, şu boya bak, senden bir şey olmaz '' gibi bir takım küçük düşürücü sözler ve bu insanların arasında canımı hiç düşünmeden uğruna feda ettiğim bir dostum var. Her seferinde yılmadan usanmadan kulağımı insanlara tıkayarak oynuyordum, birde hep uzaktan atmaya çalışıyordum basketbol dilinde 3'lükten deniyordum ve daha çok gülüyorlardı. Bu beni hem üzüyor hem de hırslandırıyordu ve bir gün sınıfta ki herkese başta dostum olan insana söz verdim: ''Bir gün ben basketbol oyuncusu olacağım başarılı da olacağım ve sizi maçıma davet edip ben 3'üklerimi teker teker atarken sizlerin sevinç seslerini duyacağım ve bugünü hepinize hatırlatacağım.'...
Devamı

AİLE

Pek bahsetmedim ama aslında tee çocukluğumdan şuana kadar içimde beslediğim ve hiç vazgeçmediğim hayalim polis olmak. Böyle ufak bir ışık yansa benim için hiç şüphesiz Allah'ında izniyle direk değerlendiririm o ışığı, o ışık bana bir gün yanarsa benim için güneş doğmuş kadar olur çünkü polislik için önümde ki en büyük engel ailem, ama ben ailemi bir kere es geçtim ve kıymetlerini anladım. Öyle ya artık es geçemem ben polis olursam onlar üzülür mutlu olmazlar ve ben onları üzmek istemiyorum onlar mutlu olsun da ben içimde kurar yaşarım her şeyi. Aile her şeydir, aile olmadan ayakta kalamıyorsunuz, yorulduğunuzu anlayıp siz yardım istemesenizde siz kendiniz ayağa kalktığınızı zannetseniz de aslında ayağa kalkabilmenizde en büyük etken ailenizdir. Ailem hayatın hep zorluklarıyla karşı karşıya kaldı hayat onlara yuvalarını kurana kadar hep en büyük zorluklarla karşı karşıya bıraktı. Annem ve babam neler yapmak istiyorlarsa onlara elimden geldiği kadar yaşatmak istiyorum. Hayatın sad...
Devamı

SAVAŞ

Büyüdüm,hayallerim sabit ve hayallerimin peşindeyim. Hem okul hem basketbol hemde ev ile uğraşıyordum. Her şey yolunda. Okul için verilen harçlıklarımı biriktirip klübün aidatını veriyordum evde ki parayı asla basketbola katmıyordum ne eksiğim varsa okul harçlığı, işten güçten kazandıklarımla karşılıyordum.Ailem pek istemiyordu basketbolu ama ben istiyordum ve gayet başarılıydım da. Onlarca maçıma sadece 2 kez gelen bir ailem vardı. Benim başarım bana yetiyordu kimseye sırtımı yaslamıyordum dimdik ayaktaydım ve  yolumdaydım. Beni bu yoldan alıkoymak isteyen bir sürü insan oldu, diz kapağımdan ameliyat geçirdim bunu bahane edip basketbolu bırakmam için ellerinden ne geliyorsa yaptılar ama asla vazgeçmedim anlayacağınız benim yolum çok dikenliydi ayağım delik deşikti ama ben o yolda her acıya katlanmaya razı oldum. Bu hayalim gerçekleşecekti o çıktığım yolda çektiğim acıların sefasını sürecektim.     Yorulmuştum hemde çok yorulmuştum. Hayat dört bir yandan üstüme...
Devamı