SAVAŞ

Büyüdüm,hayallerim sabit ve hayallerimin peşindeyim. Hem okul hem basketbol hemde ev ile uğraşıyordum. Her şey yolunda. Okul için verilen harçlıklarımı biriktirip klübün aidatını veriyordum evde ki parayı asla basketbola katmıyordum ne eksiğim varsa okul harçlığı, işten güçten kazandıklarımla karşılıyordum.Ailem pek istemiyordu basketbolu ama ben istiyordum ve gayet başarılıydım da. Onlarca maçıma sadece 2 kez gelen bir ailem vardı. Benim başarım bana yetiyordu kimseye sırtımı yaslamıyordum dimdik ayaktaydım ve  yolumdaydım.
Beni bu yoldan alıkoymak isteyen bir sürü insan oldu, diz kapağımdan ameliyat geçirdim bunu bahane edip basketbolu bırakmam için ellerinden ne geliyorsa yaptılar ama asla vazgeçmedim anlayacağınız benim yolum çok dikenliydi ayağım delik deşikti ama ben o yolda her acıya katlanmaya razı oldum. Bu hayalim gerçekleşecekti o çıktığım yolda çektiğim acıların sefasını sürecektim. 
  
Yorulmuştum hemde çok yorulmuştum. Hayat dört bir yandan üstüme geliyordu. Çıktığım yolda bana eşlik etmek isteyen yardımcı olmak isteyenler oldu. Yorulmuştum dedim ya güvendim o insanlara. Düşündüm ki ben bu yolda olur da düşersem elimden tutup ayağa kaldırırlar bana yoldaş olurlar. 
Olmaz artık dediğim zamanlar oldu artık yapamam tükendim yoruldum bittim ben dediğim zamanlar...
Düştüm ben çok düştüm hemde, yoldaş dediğim insanların elimden tutup beni kaldırdığını zannediyordum ama öğrendim ki beni düşüren de o insanlarmış, yoluma çıkan engelleri aşmama yardımcı olan insanlar değilde yoluma engel olan insanlarmış. 

Büyük hayal kırıklığına uğrarken ve birçok insanı kaybederek kazanmayı ve daha güçlü olmayı öğrendim. Her ne olursa olsun yeniden ayağa kalkıp yoluma devam etmem lazımdı. Korkuyordum evet ama devam etmemi gerektiren sebepler korkmamı gerektiren sebeplerden daha fazla...
Yer: Pazar, Rize, Türkiye

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

HIRS

Zaman ilerledikçe artık daha gerçekçi düşünmeye başlıyordum, okul da beden derslerinde birkaç arkadaş basketbol oynuyorduk daha doğrusu ben oynamaya çalışıyordum. Sınıf içinde dalga konusu olduğum zamanlar , küçük duruma düştüğüm zamanlar oldu. Boyumdan ötürü dalga konusu oluyordum. ''Sen bu boyla basket mi oynuyorsun, şu boya bak, senden bir şey olmaz '' gibi bir takım küçük düşürücü sözler ve bu insanların arasında canımı hiç düşünmeden uğruna feda ettiğim bir dostum var. Her seferinde yılmadan usanmadan kulağımı insanlara tıkayarak oynuyordum, birde hep uzaktan atmaya çalışıyordum basketbol dilinde 3'lükten deniyordum ve daha çok gülüyorlardı. Bu beni hem üzüyor hem de hırslandırıyordu ve bir gün sınıfta ki herkese başta dostum olan insana söz verdim: ''Bir gün ben basketbol oyuncusu olacağım başarılı da olacağım ve sizi maçıma davet edip ben 3'üklerimi teker teker atarken sizlerin sevinç seslerini duyacağım ve bugünü hepinize hatırlatacağım.'...
Devamı

AİLE

Pek bahsetmedim ama aslında tee çocukluğumdan şuana kadar içimde beslediğim ve hiç vazgeçmediğim hayalim polis olmak. Böyle ufak bir ışık yansa benim için hiç şüphesiz Allah'ında izniyle direk değerlendiririm o ışığı, o ışık bana bir gün yanarsa benim için güneş doğmuş kadar olur çünkü polislik için önümde ki en büyük engel ailem, ama ben ailemi bir kere es geçtim ve kıymetlerini anladım. Öyle ya artık es geçemem ben polis olursam onlar üzülür mutlu olmazlar ve ben onları üzmek istemiyorum onlar mutlu olsun da ben içimde kurar yaşarım her şeyi. Aile her şeydir, aile olmadan ayakta kalamıyorsunuz, yorulduğunuzu anlayıp siz yardım istemesenizde siz kendiniz ayağa kalktığınızı zannetseniz de aslında ayağa kalkabilmenizde en büyük etken ailenizdir. Ailem hayatın hep zorluklarıyla karşı karşıya kaldı hayat onlara yuvalarını kurana kadar hep en büyük zorluklarla karşı karşıya bıraktı. Annem ve babam neler yapmak istiyorlarsa onlara elimden geldiği kadar yaşatmak istiyorum. Hayatın sad...
Devamı